lørdag den 27. oktober 2007

VIVA LA LIBERTAD DE EXPRESIÓN!!!

En Dinamarca se han adelantado las elecciones generales. Serán el 13 de noviembre. Un día después del anuncio, el Partido Popular (ultraderecha, tercera fuerza del Parlamento y aliado del Gobierno liberal-conservador) se apresuró a difundir su propaganda electoral. En dos folletos se puede ver una caricatura de Mahoma con el lema "La libertad de expresión es danesa, la censura, no". No hace falta recordar lo que pasó hace año y medio con las famosas caricaturas de "Jyllands-Posten". Para los no iniciados: este partido tan democrático se ha caracterizado por sus ataques al "cáncer" que representan los musulmanes (5% de la población), por pedir que se prohíba el velo, que se les dé una patada en el culo a los refugiados, por las inclinaciones filonazis de algunos de sus miembros, etc. Eso es hacer política responsable, sin demagogias...

MANU EN LA CALLE

No soy un gran fan de Manu Chao. Su música está bien, pero me resulta un poco repetitiva, y como persona no me acaba de convence del todo. Pero el tipo se portó el otro día. Hace una semana (yo no lo vi, estaba en Amsterdam) pasó por Escandinavia, y antes de pirarse a Hamburgo, se montó un concierto de media hora gratis en la calle, ante mil personas, para apoyar a los jóvenes de Ungdomshuset, la casa okupa de Copenhague desalojada hace ocho meses; de fondo, una pancarta con el lema "Nada olvidado, nada perdonado". Grande, Manu.

tirsdag den 23. oktober 2007

SE ME ESQUECIÓ...


Música Antigua é un grupo creado por Eduardo Paniagua, un sabio niso de afondar nas orixes da música medieval e amosar a riqueza daquela época, a suposta convivencia de culturas, etc. Paniagua e os seus mozos (4 en total, algún deles sae na foto) deron onte un concerto na Biblioteca Real de Copenhague, patrocinado pola embaixada de España. Como dixo o embaixador, para ofrecer unha imaxe distinta á dos tópicos do poeta asasinado na Guerra Civil e o flamenco. Muy bien, muy bien, muy bien, que dicía Farruco.
E iso fixo Paniagua (aparte di dicir que á saída vendía CDs do grupo), explicar cada canción, en que idioma foi escrita, etc. Só que a este suposto sabio se lle esqueceu unha cousa. Dicir que as Cantigas de Santa María foron escritas en galego ou galego-portugués, tanto ten. Pero en ningún caso en castelán, como erradamente puido crer o público dinamarqués. Cousas do Imperio, que todo o quere para si...

mandag den 15. oktober 2007

HIROSHIMA, MON AMOUR


Centro de Aarhus. Sábado 13, contra ás doce e media. Pola rúa peonil chegan bufando vinte españolitos, entre eles, o inefable Manolo. As verbas non chegan para describir o espectáculo. "Olés", "a por ellos" (é incrible a variedade de cánticos, a imaxinación portentosa que reflicten), mozos vestidos de toureiros facendo de idem e outros de touros, rapazas con traxes de faralaes, paquitoschocolateros, quevivasaespaña, asubios ás mozas, etc, ante os abraiados nativos, que vían confirmados tódolos tópicos do españolismo de hai un século, deste e dos que están por vir. Spain is different. E vaia se se fixo notar.
Por suposto, había tamén bandeiróns "rojigualdos" (algúns ata con águias), bufandas de Ultrasur e camisetas de Raúl, ben visibles no estadio, como pancartas tipo "Erasmus de Aarhus", "Cercedilla presente", insultos groseiros aos rivais, etc.
Eses momentos de exaltación patria, de pandeireta e olé, só sirven para reafirmar a condición de galego apátrida e sentir cobiza por un novo Hiroshima. Na Porta do Sol ou na Maestranza de Sevilla, a poder ser.